Once Upon A Time In Hollywood

Quentin Tarantino's Once Upon a Time in Hollywood speelt zich af in het Los Angeles van 1969, een tijd waarin alles aan het veranderen is. TV-ster Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn vaste stuntdubbel Cliff Booth (Brad Pitt) proberen aan de bak te komen in een filmindustrie die ze bijna niet meer herkennen. De negende film van schrijver en regisseur Quentin Tarantino is een eerbetoon aan het gouden Hollywood-tijdperk, met meerdere verhaallijnen en een imposante ensemblecast.
-Bron tekst: Pathé
-Bron afbeeldingen: IMDb

Ik hou van Quentin Tarantino. Death Proof heeft een grote indruk op mij gemaakt toen ik jonger was en de film voorbij zag komen op televisie (in de tijd dat je gewoon hele avonden een beetje door de zenders heen zapte in de hoop iets leuks tegen te komen), Pulp Fiction heb ik al zeker vijf keer gezien en Kill Bill… tja, wat kun je zeggen over Kill Bill? De titel zegt al genoeg. Voor de meer recentere films ben ik allen naar de bioscoop gegaan, en ook die vind ik geniaal; Inglorious Bastards, Django Unchained, The Hateful Eight… Ik hou ervan. Dus voor Once Upon a Time in Hollywood hebben vriendlief en ik natuurlijk ook vrijwel gelijk kaartjes bemachtigd. En ik kan alvast verraden… I loved it.

 

Once Upon a Time In Hollywood wordt ook wel Tarantino’s liefdesbrief aan Hollywood genoemd. Locaties mochten alleen gebruikt worden als er geen CGI nodig was om de sfeer en uitstraling in oude glorie te herstellen, en dat is te zien. Deze film wordt voor mijn gevoel gedragen door de fantastische sfeer van het Hollywood in de jaren zestig, die langzaam maar ontzettend sterk wordt opgebouwd. We volgen acteur Riick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntdubbel Cliff Booth (Brad Pitt) terwijl Rick zich door een persoonlijke crisis probeert heen te werken; hij gaat tegen al zijn eigen verwachtingen in, in Westerns spelen.

Achteraf (wetende hoe de film eindigt) realiseer je je ook dat het grootste deel van de film puur de opbouw van de wereld en van de personages is; voor mijn gevoel draait de film om het laatste kwartier, echter heb je bepaalde achtergrondkennis nodig om het einde realistisch te doen voelen én om je te laten hechten aan de personages. De scène waarin Rick een dieptepunt ervaart in zijn trailer is fantastisch; hij is net bruut met zichzelf geconfronteerd door een 9 jarig meisje die nu al veel professioneler is dan hij ooit zal worden, en na een mental breakdown spreekt hij zichzelf toe in de spiegel (waarbij hij niet naar zichzelf kijkt, maar naar de camera in de weerspiegeling; onwijs tof beeld). En Tarantino zou Tarantino niet zijn als er niet een goede lading wraak in de film voorbij zou komen. Het is bewaard tot het bittere einde, en als je de voorkennis niet hebt (tip: lees je vooraf even in over de Manson Murders en Sharon Tate) gaat het mogelijk zelfs aan je voorbij (mijn vriend liep de zaal uit met wisselende gevoelens tussen “ja best vet” en “geen idee waar ik naar gekeken heb”). Maar ik viel bijna van mijn stoel af zo gaaf vond ik het, zeker omdat ik bang was dat het juist de “verkeerde” kant uit zou gaan. Dat is ook iets wat de film zo sterk maakt; ik voelde vrijwel de hele film een bepaalde spanning, omdat ik de personages kende en wist hoe ze het er in de geschiedenis vanaf hebben gebracht...

Once Upon a Time... in Hollywood is niet aan iedereen besteed (al is dat sowieso het geval met Quentin Tarantino denk ik), maar verwacht ook geen nieuwe Pulp Fiction. Het is denk ik ook grotendeels afhankelijk van je verwachtingen. Voor mij is de conclusie dat ik het een onwijs vette film vond; Leonardo DiCaprio, Brad Pitt en Margot Robbie waren fantastisch. Ik móet deze film echt snel opnieuw zien.