Mijn Jaar In Boeken; 1 - 5

Een nieuw jaar, een nieuwe baan, een nieuwe woning en... natuurlijk een nieuwe reading challenge. Gelukkig zijn we op het moment dat ik met mijn reviews van 2017 begin al vier maanden verder, waardoor ik weer lekker op schema loop (een goed begin is het halve werk, zeg ik altijd maar...). 

Na het lezen van A Christmas Carol eind 2016, was ik benieuwd naar meer Charles Dickens. Het enige andere boek van deze klassieke schrijver in mijn kast was Dombey and Son. Een behoorlijke tijdsinvestering (meer dan 1000 pagina's dik) maar ik besloot er toch in te beginnen.

Misschien komt het omdat het slechts mijn tweede boek van Charles Dickens was, maar ik vond Dombey and Son ontzettend goed. Hoewel de hoeveelheid pagina's me vooraf misschien beangstigde, zorgde die hoeveelheid er juist voor dat ik ontzettend geïnvesteerd raakte in het verhaal en de personages -vooral Florence, Walter en Edith. Hoewel het echt geen page turner was, had ik geen moeite door te gaan.

Ik vond vooral Edith een zeer interessant personage; een slachtoffer van haar tijd, waarin vrouwen slechts als doel hadden om een man te vinden en deze blij te houden, voelde ze zichzelf als een prostituee; al proberend zichzelf te verkopen voor een goed huwelijk. Edith gaat onbedoeld ontzettend van Florence houden, die op haar beurt intens door haar vader wordt verwaarloosd, maar toch van hem houdt. ~ ★★★★ 

'A child!' said Edith, looking at her, 'when was I a child? What childhood did you ever leave to me? I was a woman—artful, designing, mercenary, laying snares for men—before I knew myself, or you, or even understood the base and wretched aim of every new display I learnt You gave birth to a woman. Look upon her. She is in her pride tonight.'  

Terwijl ik Dombey and Son las, dacht ik dat het leuk was om nóg een boek te beginnen met meer dan 1000 pagina's (verklaart deels waarom ik in januari geen enkel boek heb uitgelezen, go me): His Dark Materials van Philip Pullman. Hoewel dit eigenlijk drie boeken zijn -Northern Lights, The Subtle Knife en The Amber Spyglass-, bestaat mijn editie uit de trilogie in één boek. 

Een onwijs intens, verslavend, mooi en fantasierijk verhaal. Als je hier benieuwd naar bent, zou ik aanraden de film Northern Lights te kijken (staat ook op Netflix); een verfilming van het eerste deel. Helaas zijn de twee vervolgen nooit verfilmd, maar ik vond deze verfilming echt onwijs goed. ~ ★★★★

"When we were alive, they told us that when we died we'd go to heaven. And they said that heaven was a place of joy and glory and we would spend eternity in he company of saints and angels praising the Almighty, in a state of bliss. And that's what led some of us to give our lives, and others to spend years in solitary prayer, while all the joy of life was going to waste around us, and we never knew."

Judas: Een Famliekroniek van Astrid Holleeder biedt een interessante blik in het leven van de familie van Willem Holleeder. Heel makkelijk te lezen, maar vooral omdat de schrijfstijl simpel was en er voor mijn gevoel ontzettend veel herhaald werd. De volgorde van het verhaal in dit boek is voor mij een raadsel (zal vast een goede reden achter zitten); op een bepaald moment had ik het idee dat de hoofdstukken in mijn digitale variant gewoon niet goed geplaatst waren, maar dat bleek niet zo te zijn. Ook vond ik dat hoewel Astrid mij een zeer sterke vrouw lijkt te zijn, ze soms iets te dramatisch schreef over de situatie; het is natuurlijk een drama, maar na 300 pagina's had ik dat ook wel door. 

Hoe dan ook, een makkelijk en hier en daar interessant boek. Al raad ik De ontvoering van Alfred Heineken van Peter R. de Vries eerder aan aan als je meer over Holleeder en zijn daden wilt weten. ~ ★★★

Nothing To Envy: Love, Life and Death in North Korea van Barbara Demick is een donker en aangrijpend non-fictie boek over de levens die de burgers van Noord-Korea leiden.

Voor het lezen van dit boek, dacht ik bij Noord-Korea aan een totalitaire staat, de extreme afscheiding van Zuid-Korea, het moment waarop Great Leader Kim Il-Sung overleed en mensen overdreven huilend in beeld werden gebracht en extreme censuur. Na dit boek heb ik een heel ander beeld; een veel dramatischer beeld. Het voelde als een staat zoals beschreven in de nachtmerrie's van George Orwell of H.G. Wells, maar dan in werkelijkheid. Ik realiseerde me niet dat de situatie zo ernstig was (en is). Ik wist niets over de extreme honger in de jaren '90 (die nu lijkt terug te keren) of de mate waarin mensen gecontroleerd worden. Natuurlijk, ik wist het allemaal wel, maar ergens had ik niet door dat het ook echt zó ernstig was. 1984 lijkt een schattig verhaaltje in vergelijking met deze realiteit voor velen.

Ik vond het ontzettend interessant om over Noord-Korea te leren door te lezen over de echte levens van verschillende echte mensen die er hebben geleefd. Als je enigszins geïnteresseerd bent in Noord-Korea of totalitaire staten zou ik dit boek dan ook zeker aanraden. Overigens, ook interessant als dit boek je interesse al wekt: de video "A Very Basic History of North Korea" op YouTube van Emma Blackery. ~ ★★★★

"Was just told to 'cheer up' by two men. When I didn't, they yelled 'slag' and 'dirty little cunt'. This did t cheer me up."

Seksisme is iets wat helaas nog ontzettend veel voorkomt. Natuurlijk, er is een dunne grens tussen te snel beledigd zijn en daadwerkelijk beledigd worden, maar dat betekent niet dat we seksisme niet serieus moet nemen. Ik kan me herinneren dat ik al vanaf het eerste jaar dat ik mijn fietstocht naar de middelbare school moest afleggen (toen was ik dus twaalf jaar oud) nageroepen werd of "vulgaire" gebaren naar me toegeworpen kreeg. Of op momenten dat ik enigszins pittig of direct uit de hoek kom, er gelijk wordt geroepen dat ik een zeur ben, of "of het die tijd van de maand is". Ook op de werkvloer merk ik het momenteel veel: ik werk op een hoofdzakelijk mannelijke afdeling, in een hoofdzakelijk mannelijk bedrijf. De seksistische opmerkingen vliegen me om de oren (overigens meestal niet specifiek op mij gericht), en als ik het daadwerkelijk benoem, wordt meestal gelachen "dat ze nou eenmaal seksistisch zijn".

Everyday Sexism van Laura Bates is een ontzettend interessant boek, vol met anekdotes waarbij vrouwen en mannen te maken hebben gehad met seksisme. Ik vond het vooral fijn om in te zien dat ik het dus ook echt als probleem mag zien (het wordt nogal genormaliseerd omdat het "nou eenmaal" zou veel gebeurd, maar dat betekent niet dat het ook daadwerkelijk normaal zou moeten zijn). Daarnaast is het fijn (en tegelijkertijd ook best naar) om te weten dat zóveel mensen hiermee kampen. Natuurlijk, ik heb maar zelden dat ik me echt geraakt voel door seksisme: hoewel ik vind dat het minder zou moeten worden, ben ik het inmiddels gewend en vind ik ook dat we als samenleving niet overal zo gepikeerd over moeten raken. Ik trek de grens bijvoorbeeld als mensen suggereren dat ik niet om mijn capaciteiten werk waar ik werk, maar omdat ik een jonge blonde dame ben. Neen; daar pas ik voor. ~ ★★★★

"The more stories I heard, the more I tried to talk about the problem. And yet time and time again I found myself coming up against the same response: sexism doesn't exist anymore. Women are equal now, more or less. You career girls these days can have your cake and eat it - what more do you want? Think about the women in other countries dealing with real problems, people told me - you women in the U.K. have no idea how lucky you are. You have 'gilded lives'! You're making a fuss about nothing. You're overreacting. You're uptight, or frigid. You need to learn to take a joke, get a sense of humor, and lighten up... You really need to learn to take a compliment."