Mijn Jaar in Boeken 41 - 45

In september kwam de nieuwe filmadaptatie van It uit in de bioscoop... het horrorboek met één van de bekendste monsters ooit, Pennywise the Clown. Ik besloot de maand ervoor het boek te lezen, zodat ik (de elitaire irritante lezer dat ik ben) tijdens de film te pas en te onpas kon gillen "het boek was veel beter!".

Vanzelfsprekend was het boek It van Stephen King ook veel beter (al vond ik de film ook heel interessant, lees mijn review hier). Dit gigantische boek van meer dan 1100 pagina's is een diepe blik in een typisch Amerikaans dorpje uit de jaren '50, met bijbehorende personage's. King neemt je mee met een groepje kinderen, en de echte horror blijkt (zoals meestal met King) niet te zitten in "het monster" -al doet Pennywise érg zijn best- maar in de ziekelijke kanten van de mensheid. Ontzettend interessant, minder eng dan verwacht, maar nog steeds ontzettend verslavend. ~★★★★

"We all float down here!"

Het Boek Van De Baltimores is het tweede boek wat ik lees van Joël Dicker, na De Waarheid Over De Zaak Harry Quebert. De sfeer voelde hetzelfde en ik ben hier ook net zo snel doorheen gevlogen, máár ik vond het eerste boek toch aanzienlijk interessanter; die zat voor mijn gevoel beter in elkaar en het verhaal was origineler. Maar ik heb alsnog genoten van Het Boek Van De Baltimores; een snel en verslavend boek, wat je echter ook weer snel vergeet. ~★★★

"Hou op met je drama. Er is niet één drama, er zijn drama's. Het drama van je tante en dat van je neven. Het drama van het leven. Er zijn drama's geweest, er zullen nog meer volgen, en toch moet je doorgaan met leven. Drama's zijn onvermijdelijk. Eigenlijk zijn ze niet zo belangrijk. Wat telt is de manier waarop je ze overwint."

Begin dit jaar las ik The Princess Diarist; het laatste boek van Carrie Fisher, dat net uitkwam voordat ze overleed. Die memoir was gebaseerd op de dagboeken die ze schreef ten tijde van de Star Wars films. Hoewel Wishful Drinking die lijddraad niet heeft, komt Carrie's tijd als Princess Leia ook hier veel in voor; je merkt in al haar boeken hoe veel die rol voor haar betekend heeft. 

Wishful Drinking is gebaseerd op een comedy show die Carrie Fisher heeft gegeven, en voelt daarom soms misschien ietwat onsamenhangend, maar zit daardoor ook vol met hilarische anekdotes. Carrie was een hilarische vrouw, vol van zelfspot, en ze kon dit ook nog eens prachtig verwoorden in haar memoirs. Ik raad Carrie's boeken echt aan, zelfs als je geen Star Wars fan bent; de boeken zijn goed geschreven, hilarisch en soms zelfs vrij tragisch, omdat je zo dichtbij deze sprankelende maar ook door depressie geraakte vrouw komt. ~★★★

"So, what happens is you go to space and you become weightless. So far so good, right? But then your body expands??? But your bra doesn't- so you get strangled by your own bra. Now I think that this would make a fantastic obit- so I tell my younger friends that no matter how I go, I want it reported that I drowned in moonlight, strangled by my own bra.”

Rebecca werd gepubliceerd in 1938 en is één van de vele boeken van de Engelse schrijfster Daphne Du Maurier, die vooral bekend stonden omdat de boeken zelden een conventioneel happy ending hadden. Vorig jaar las ik een korte verhalen collectie (Don't Look Now) en ik wist gelijk dat ik meer wilde; de spanning, de originaliteit en de snelheid waarmee ik door de pagina's bladerde waren verslavend.

Ook Rebecca vond ik nog toffer dan verwacht. Een fantastisch verhaal; mysterieus, creepy en mooi. Ik leerde pas dat het boek wordt vergeleken met Jane Eyre van Charlotte Brontië toen ik Rebecca al uit had, maar die vergelijking maakte het boek des te interessanter voor mij. Ik ga dit boek in de toekomst zeker nog meerdere malen verslinden. ~★★★★★

"Last night I dreamt I went to Manderley again.”

Ik kan het zelf bijna niet geloven, maar ik vond A Court Of Wings And Ruin helemaal niets. Het laatste boek in Sarah J. Maas' trilogie, waar ik vol spanning op aan het wachten was maar waar ik mezelf met moeite doorheen heb geworsteld. Zowel A Court Of Thorns And Roses en A Court Of Mist And Fury vond ik ónwaarschijnlijk verslavend. Beide boeken waren bij lange na geen sterke literatuur, maar vermakelijk waren ze wel.

A Court Of Wings And Ruin daarentegen kon me op geen enkel moment grijpen; de verhaallijn was saai, totaal onlogisch en ik kwam bijna om van het ongemak bij de seksscènes tussen Rhys en Feyre, Nope. ~★★