Dunkirk

Dunkirk start als honderdduizenden Britse en geallieerde soldaten omsingeld zijn door vijandelijke troepen. Gevangen op het strand met hun rug naar de zee staan ze voor een onmogelijke situatie als de vijand dichterbij komt.
-Pathé
-Afbeeldingen: IMDb

Daargelaten dat oorlogsfilms meestal ontzettend indrukwekkend zijn, is het niet helemaal mijn cup of tea. Áls ik ze kijk, vind ik ze erg goed; het probleem is dat ik dat soort films gewoon zelden kijk. Ik ben er nooit echt voor in de stemming. Dat ik onlangs voor een oorlogsfilm naar de bioscoop ben gegaan is dan ook maar aan één (oké, misschien twee) reden(en) te wijten: regisseur Christopher Nolan (tweede reden: Tom Hardy). Met films als Inception, Interstellar en The Dark Knight op je naam, zijn de verwachtingen wat mij betreft vrij hoog.

Het idee voor Dunkirk komt eigenlijk van partner in crime Emma Thomas, filmproducente en vrouw van Christopher Nolan, die tijdens het maken van Interstellar het boek Forgotten Voices of Dunkirk las, met verhalen van overlevers (bron). De interesse werd voor beide gewekt; niet het typische oorlogsgevecht, maar een strijd om te overleven na een militair verlies. Het idee voor Dunkirk ontstond en wat volgde is een ijzingwekkende thriller, bekeken vanuit drie zeer verschillende oogpunten; op het land, op de zee en vanuit de lucht.

Ik vond Dunkirk een onwijs indrukwekkende film. Fantastische beelden, krachtige muziek en sterke verhalen. Ik heb vrijwel de gehele film op het puntje van mijn stoel gezeten. Ik weet niet of het een film is om regelmatig te bekijken, maar daarom is Dunkirk het des te meer waard om voor naar de bioscoop te gaan; de ervaring is toch net wat indrukwekkender. Voor mij, één van de beste films die ik dit jaar gezien heb (tot nu toe waarschijnlijk de beste). Aanradertje dus.