Into The Woods

Een kindloze bakker en zijn vrouw reizen naar een eng woud reizen om de heks te vinden die een vloek over hun uitsprak, waardoor ze geen kinderen kunnen krijgen. Onderweg komen ze verschillende sprookjesfiguren tegen, waaronder de Boze Wolf, Raponsje, Assepoester en Roodkapje.

De film is gebaseerd op de gelijknamige musical.  

-Bron tekst: Bol

-Bron afbeeldingen: IMDb

Op een koude dinsdagmiddag, terwijl de zomer uit ons land wegebde en ik eigenlijk heel druk bezig hoorde te zijn met mijn studie, besloot ik dat het tijd was voor een filmpje. Op zulke middagen zijn Disney films eigenlijk het beste en hoewel ik in eerste instantie niet echt geïnteresseerd was in Into The Woods (dat hele musical-gebeuren in films trekt me normaal niet zo) besloot ik 'm nu toch op te zetten...

Into The Woods is een combinatie van verschillende bekende sprookjes. Roodkapje, Assepoester, Rapunzel en Jack en de Bonenstaak komen allemaal voorbij. Alle verhaallijnen spelen zich af in het magische bos waar iedereen zich zingend doorheen beweegt. Into The Woods is namelijk een musicalfilm; alles maar dan ook àlles wordt gezongen. Niet iets waar ik echt een fan van ben, maar in deze film past het wel. 

Ten eerste: hoeveel ontzettend gave en goede acteurs en actrices spelen er wel niet in deze film? Onwaarschijnlijk en eigenlijk de grootste reden waarom ik toch wel nieuwsgierig was naar deze film. Meryl Streep speelt een grote rol als heks, Anna Kendrick vervult de rol van Assepoester. Chris Pine is een prins (en wat voor één... overigens is de andere prins, Billy Magnussen, ook erg fijn) en zelfs Johnny Depp komt nog even voorbij in de vorm van een nieuw typetje: de wolf. Ook Emily Blunt en James Corden vond ik heel leuk samen als bakker en bakkersvrouw. Hoe dan ook, om de acteurs en actrices hoef je het niet te laten.

Daarnaast vond ik dat er verrassend veel humor in deze film zat. Kleine grapjes in de dialogen (of eigenlijk songteksten?) en ook de overdreven personages waren vrij lachwekkend. Zo vond ik de dramatische zang scène tussen de twee prinsen op de rotsen ontzettend tof.

"I was raised to be charming, not sincere"

De film was misschien een beetje te lang voor mij; de laatste drie kwartier waren vrij verrassend en heel anders dan de rest van de film. Ook blijven dit soort musical films geen films die ik vaak zal kijken, maar deze was desalniettemin vermakelijk.