The Fault In Our Stars

Een hartverscheurend verhaal verteld door de zestienjarige kankerpatiënt Hazel die drie jaar geleden is opgegeven. Maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd - ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.

Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: An Imperial Affliction van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.

-bol.com

Het boek las ik eerder dit jaar al en die had een ontzettende indruk op me gemaakt, dus ik wist gelijk dat ik ook naar de film wilde. Ik liet mijn vriend subtiel de trailer zien en hij stelde vervolgens zelf voor om te gaan ("hmm, ja is goed, als jij graag wilt.."). De avond na mijn laatste tentamens zat ik dus samen mijn le boyfriend in de bioscoop, vol spanning voor wat er ging komen.

Hazel heeft kanker en hoewel ze allang is opgegeven, houdt ze het nog steeds vol. Ze weet dat ze een tikkende tijdbom is of hoe ze het zelf noemt: een granaat. Op een bepaald moment ontploft ze en als het aan haar ligt minimaliseert ze de casualties; ze wil zo min mogelijk mensen pijn doen met haar dood en dat kan alleen door met zo min mogelijk mensen een band te hebben. Maar dan ontmoet ze Gus en er ontstaat gelijk wat. Samen hebben ze het goed. Maar ze weten allebei dat het niet oneindig is. 

Holy shit. Ik ben helemaal geen emotioneel type dat tranen laat tijdens het lezen van boeken of huilt tijdens een film. Het boek The Fault In Our Stars ben ik zonder problemen door gekomen, ondanks het intense verhaal. De film daarentegen... Ik heb niet daadwerkelijk gehuild, maar ik heb wel meerdere keren een brok weg moeten slikken en mijn best moeten doen om geen traan te laten. Terwijl ik het verhaal al kende toen ik de film zag! De algehele sfeer was alleen veel intenser en drukkender; in tegenstelling tot het boek kon je niet even wegkijken of op adem komen.

Hoewel niet alles overeen kwam met het boek, vond ik het een fantastische verfilming. Ik raad deze film 100% aan, zelfs met je vriendje die misschien niet zo zoetsappig is als jij. Ikzelf ben normaal ook totaal niet van dit soort films (drama, huilen, not my thing) maar deze film is ontzettend indrukwekkend. Als ik hem in één woord moet omschrijven: WAUW. 

Dus, ga The Fault In Our Stars zien. Nu.