Spotgaai

Katniss Everdeen overleefde tot twee keer toe de Hongerspelen, het macabere evenement dat eens per jaar plaatsvindt om de bevolking van Panem eraan te herinneren dat er niet te tornen valt aan het dictatoriale regime. Maar dat regime begint nu te wankelen. Rebellen nemen Katniss mee naar het grimmige District 13, waar de regering geen vat op heeft en waar plannen worden gemaakt voor een revolutie die haar weerga niet kent.

Terwijl de voorbereidingen voor de opstand in volle gang zijn, herstelt Katniss van de verwondingen die ze in de arena heeft opgelopen en bereidt ze zich voor op haar rol als leider van de revolutie. Ze is volledig bereid te vechten en zelfs te sterven voor vrijheid. Maar dan geeft president Snow Katniss te kennen dat hij iedereen van wie ze houdt kapot zal maken als de rebellen hun plannen doorzetten. De prijs van vrijheid lijkt hoger dan ooit...

Afgelopen zomer las ik het laatste deel van de Hongerspelen trilogie. Met gemixte gevoelens begon ik eraan: ik was erg nieuwsgierig hoe het ging eindigen maar zo verdrietig dat dit de laatste keer zou zijn dat ik een boek van de reeks voor het eerst zou lezen.
Klik hier voor mijn reviews van het eerste deel, De Hongerspelen, en het tweede deel, Vlammen.

Spotgaai begint in District 12, Katniss geboorte district. Of in ieder geval, dat wat er van over is: platgebombardeerde huizen, straten met dikke lagen as en een nog onaangeraakte Winnaarswijk. Je voelt gelijk dat de sfeer van dit boek veel donkerder en depressiever gaat zijn dan de andere twee. Peeta is na de laatste Hongerspelen gevangen genomen door de mannen van president Snow en is dus weinig tot niet aanwezig in het begin van het boek. Katniss denkt wel veel aan hem en je merkt steeds meer hoe diep haar liefde voor hem eigenlijk zit. Gale is juist wel veel aanwezig en de band tussen Katniss en hem lijkt nog sterker te worden dan eerst. Het wordt je als lezer echt moeilijk gemaakt om een keuze te maken: ik had tot op de laatste bladzijde geen voorkeur voor met wie Katniss moest eindigen. Ook gaat Katniss veel met haar arena-genoten om. Vooral met Finnick kan ze erg goed overweg.

De revolutie tegen president Snow is echt in gang en Katniss wil meer bij het gevecht betrokken worden, in plaats van alleen maar het gezicht te zijn. Ook in dit boek zitten weer onwijs spannende hoofdstukken, waarbij je vreest voor alle levens. En ook in dit boek gaan weer daadwerkelijk wat personen dood met wie je inmiddels al een band hebt opgebouwd.

Toen ik het boek eenmaal uit had, heb ik er nog dagen over nagedacht. Ik moet wel zeggen dat het me in een negatieve gedachten gang bracht. Ik bleef maar nadenken over de keuzes die Katniss had gemaakt, over hoe haar leven er nu uit zag en over wie er allemaal waren gestorven. Op dat moment was ik echt niet tevreden met het einde en baalde ik als een stekker. Maar als ik er nu over nadenk, vind ik dat Suzanne Collins het goed heeft gedaan. Uiteindelijk worden juist de mensen getroffen, die je misschien stiekem al in je 'veilig' hokje had gestopt, ondanks dat je wist dat in deze boeken veel hoofdpersonen sterven. En misschien is het wel niet echt een happy end, maar terugdenkend aan alle boeken; Katniss heeft ook onwijs veel traumatische ervaringen mee gemaakt. Het kán bijna geen happy end meer voor haar worden. Dus nu ben ik tevreden en vind ik dat de serie goed is geëindigd.

Al met al kan ik zeggen dat ik echt in de greep van De Hongerspelen-trilogie ben geweest. Ik heb de boeken verslonden en ze zijn alle drie nieuwe favorieten. Over een jaartje of wat zal ik mij weer opnieuw in de wereld van Panem wanen en waarschijnlijk met net zo veel plezier en spanning lezen hoe het Katniss Everdeen vergaat.


Liefs DQ