Mijn Jaar In Boeken 1 - 5

Ook dit jaar krijgen alle boeken die ik lees weer een kort momentje om te shinen (of juist niet natuurlijk) op mijn blog. Mijn Reading Challenge heb ik gezet op 80 boeken -al ben ik niet iemand die ervan schuwt dit doel halverwege het jaar nog naar wens aan te passen...- dus ik zou theoretisch per maand zes tot zeven boeken moeten lezen. In januari heb ik er al zeven gelezen, dus voorlopig loop ik mooi op schema. Vandaag beschrijf ik de eerste vijf boeken van 2018.

“Always be reading something, he said. Even when we're not physically reading. How else will we read the world? Think of it as a constant.” 

Autumn van Ali Smith was het eerste boek dat ik uitlas in 2018 en gelijk één van mijn favorieten (ooit, bedoel ik, vanzelfsprekend refereer ik niet alleen naar 2018, aangezien ik nog geen vergelijkingsmateriaal heb...). Autumn is slechts vier maanden na het intense EU referendum uitgebracht, met als uitslag de Brexit, en beschrijft de sfeer waarin het nu opgedeelde land is achtergelaten ontzettend indrukwekkend en lijkend accuraat. Het voelt alsof Ali Smith al haar opgekropte frustratie na de stemming via haar laptop heeft uitgekotst, recht op het scherm en niet veel later in onze handen. Er gebeurt eigenlijk heel weinig in Autumn, maar de dialogen en emoties zijn intens, relevant, sprekend en ontzettend herkenbaar. Ik vond dit boek echt fantastisch en kan niet wachten om Winter te lezen. ~★★★★★

“I'm tired of the news. I'm tired of the way it makes things spectacular that aren't, and deals so simplistically with what's truly appalling. I'm tired of the vitriol. I'm tired of anger. I'm tired of the meanness. I'm tired of selfishness. I'm tired of how we're doing nothing to stop it. I'm tired of how we're encourageing it. I'm tired of the violence that's on it's way, that's coming, that hasn't happened yet. I'm tired of liars. I'm tired of sanctified liars. I'm tired of how those liars have let this happen. I'm tired of having to wonder whether they did it out of stupidity or did it on purpose. I'm tired of lying governments. I'm tired of people not caring whether they're being lied to anymore. I'm tired of being made to feel this fearful.” 

The Glass Castle van Jeannette Walls is een mooie en hartverscheurende memoir. Over ouders die nooit kinderen hadden moeten krijgen; beschreven door de jonge liefhebbende en bewonderende ogen (hoewel soms ook hartverscheurend eerlijk) van één van die kinderen. Een memoir die ervoor zorgt dat je als lezer in een compleet andere wereld wordt gezogen; het is weliswaar non-fictie, maar het voelt als een verhaal.~★★★

Oprecht geen idee wat ik van dit boek vind. The Handmaid's Tale van Margaret Atwood liet me na het lezen achter met één van de meest verontrustende gevoelens die ik ooit heb gehad na het lezen van een boek, en toch had ik eigenlijk ook geen idee wat ik nou gelezen had. Vooral de laatste paar pagina's brachten me compleet van mijn stuk. Er is in 2017 wel een (blijkbaar) zeer goede adaptatie uitgekomen in de vorm van een serie, mogelijk dat ik die maar eens moet gaan kijken.

Even voor de mensen die deze moderne klassieker uit 1985 nog niet kenden: The Handmaid's Tale speelt zich af in een dystopie. Een wereld waarin nog maar een selecte groep vrouwen zich kunnen voortplanten. Om het voortbestaan van de mensheid te garanderen, worden die vrouwen die nog wel vruchtbaar zijn, gebruikt/misbruikt met nog maar één doel; kinderen baren voor de welvarende gezinnen. ~★★★

“Better never means better for everyone... It always means worse, for some.” 

Ready Player One van Ernest Cline was een reread voor mij. Ik las dit boek voor het eerst in 2014 en sindsdien is het één van mijn science fiction favorieten. Dus, tijd om dit pareltje eens opnieuw te lezen. Ik heb er begin 2015 al een zeer uitgebreide review over geschreven op mijn blog, dus ik zal er verder geen woorden aan vuil maken. Overigens komt er dit jaar een verfilming van uit, geregisseerd door Stephen Spielberg; ik ben benieuwd (al ben ik niet echt onder de indruk van de trailer...). ~★★★★★

 “Going outside is highly overrated.”

Sherry Turkle onderzoekt al meer dan dertig jaar de digitale cultuur. Voor mijn Master studie heb ik ooit een essay geschreven over de effecten van de digitalisatie op communicatie en de behoefte naar communicatie, en daarvoor heb ik veel gebruik gemaakt van onderzoek van Turkle (vooral uit Alone Together). Ik vond die onderzoeken toen onwijs interessant, dus ik besloot één van haar nieuwe boeken te proberen; Reclaiming Conversation. Hierin beschrijft Turkle wat technologie met onze relaties en communicatie doet, en hoe we kunnen leren terug te vallen op "normale" gesprekken. Ik vond dat er een paar onwijs goede punten in naar voren kwamen, echter vond ik het gehele boek ook vrij onsamenhangend en was er veel herhaling. Conclusie: interessante onderzoeken en conclusies, echter niet echt op een interessante manier omgezet in een boek (voor mij dan). ~★★★

“These days, we want to be with each other but also elsewhere, connected to wherever else we want to be, because what we value most is control over where we put our attention.”