LOVE: Stranger Things

We leven in een tijd van serie's. Bedrijven als Netflix en HBO overspoelen ons met fantastische, Oscar-winnende, intense maar vooral verslavende serie's die net zo goed als korte films beschouwd zouden kunnen worden. Aan de scripts, het camerawerk, de effecten en zelfs de bekende acteurs en actrice's die zich tegenwoordig graag in serie's laten zien, zul je in ieder geval niet zien dat het "slechts" om een serie gaat. Het wordt bijna een vorm van er wel of niet bij horen; je kan in 2016 echt niet meer normaal aan een gesprek meedoen, als je niets weet van Game of Thrones, Breaking Bad, Orange is the New Black of de nieuwste hype: Stranger Things.

Stranger Things verscheen plotseling in mijn header op Netflix; alsof het niets was. "Hey, we hebben weer een nieuwe serie gelanceerd (of voor de kenners, "een Netflix Original"), misschien iets voor jou?". Hmm. Ik moet eerlijk zijn, het was geen liefde op het eerste gezicht. In de drie seconden ik Netlix gunde voordat ik door scrolde naar mijn volgende "watch" (op dat moment Orange is the New Black; ik ben momenteel bezig met een inhaalslag; een zware taak, maar iemand moet het doen) werd ik niet gegrepen. Een dag later opende ik Netflix weer en de cover van Stranger Things bleef me volgen. Misschien even de beschrijving lezen? Oeh, Winona Ryder... Ik vond haar te gek in cult klassiekers als Beetlejuice, Edward Scissorhands en Girl, Interrupted. Oeh, genre is horror supernatural en de serie zou referenties moeten hebben naar andere zeer bekende oudere films (zoals The Shining, Carrie, The Goonies en E.T. Ik ben een beetje een filmgek, dus referenties naar gave films maken mij altijd blij. Oké, Stranger Things toegevoegd aan "mijn lijst" op Netflix.

Ik besluit dat Stranger Things een serie voor mij alleen is (en niet iets wat ik samen met vriendlief kan zien). Vriendlief houdt nou eenmaal niet van horror of supernatural, is ook niet echt een filmgek (dus zal de referenties ongetwijfeld niet begrijpen), dus de keuze lijkt snel gemaakt. À la Penny Dreadful wil ik deze serie er in mijn eentje doorheen jagen. Tegen alle verwachtingen in begint vriendlief echter zélf over de serie; een vriend van hem raadde Stranger Things aan en hij was toch wel benieuwd (toch leuk hoe hij meningen van anderen wel aanneemt, en die van mij niet, ondanks dat ik mezelf beschouw als een redelijke kenner (al is het 2016; de wereld stroomt over van de kenners)).

Inmiddels zijn we enkele date nights verder -volledig met lekkere kaasjes, drankjes en kaarsjes- en zijn we twee afleveringen verwijderd van het lege gat na het afsluiten van een epische serie. Want ja, Stranger Things is episch. Niet alleen omdat iedereen er nu naar lijkt te kijken of omdat alle grote namen zeggen dat het een fantastische serie is. De verhaallijn is origineel, de acteurs en actrices zijn goed en de beelden zijn mooi. Maar het gaat vooral om de sfeer; de muziek en de geluidseffecten zijn geniaal, het opbouwen van de spanning is adembenemend en de referenties maken het allemaal et dat extra beetje leuker.

Ja, Stranger Things is een aanrader.