Finding Dory

In Disney•Pixar’s Finding Dory worden de favoriete figuren uit de populaire Pixar-film Finding Nemo opnieuw met elkaar herenigd. 

De vriendelijke, maar vergeetachtige blauwe vis Dory duikt opnieuw in het diepe met haar vrienden Nemo en Marlin, tijdens een zoektocht naar haar vergeten verleden. Wat kan Dory zich nog herinneren? Wie zijn haar ouders? En waar leerde ze met walvissen praten?

Bron tekst: bol.com

Bron afbeeldingen: IMDb 

Dertien jaar nadat clownvis Marlin de halve oceaan overstak op zoek naar zijn zoontje Nemo, gevangen door een duiker en opgesloten in een aquarium in een tandartskliniek, gaan de visjes op een nieuw avontuur. Vriendlief en ik hadden kaartjes voor een "speciale avond" bij Pathé, twee dagen voordat de film daadwerkelijk in premiere ging, waarbij beide films (Finding Nemo en Finding Dory) achter elkaar werden gedraaid. What can I say; Pixar's animatiefilms zijn altijd goed voor het ultieme blije gevoel.

Dory, het vergeetachtige blauwe visje met de stem van Ellen DeGeneres, herinnert zich plots een fragment uit haar jeugd. Ze besluit op zoek te gaan naar haar ouders. Marlin en Nemo vergezellen haar natuurlijk op deze nieuwe reis door de oceaan en samen ontmoeten ze vele nieuwe personages. Hoewel ik in eerste instantie niet heel warm werd van het idee van een nieuwe "Finding Nemo", zeker niet zoveel jaar na het origineel, was ik ontzettend onder de indruk. Misschien juist omdat ik geen hoge verwachtingen had.

Ik vond de nieuwe personages ontzettend leuk. Octopus Hank, die in eerste instantie alleen met zichzelf bezig is maar al snel smelt voor Dory's charmes, walvishaai Destiny, slechtziend en een oud en vertrouwd maatje van Dory en witte dolfijn Bailey. Woordgrapjes als "go to the tank Hank" en "don't bail on us Bailey" worden zonder gene gemaakt en ik genoot er volop van. Vooral aan het eind was er een moment waarop ik mijn lach echt niet kon inhouden; ik wil verder niets verklappen, maar het heeft iets te maken met een slowmotion moment met een truck en goed passende achtergrond muziek.

Ook de herinneringen van Dory aan haar jeugd waren om te smelten. Ik kan niet ontkennen dat ik bijna traantjes kreeg bij sommige momenten in deze film (ik mag dan wel een vrouw zijn, maar ik overleef vrijwel alle films zonder tissues, dus dat zegt wat). Hoewel ik al veel gemixte reacties heb gelezen (waaronder veel die dit vervolg echt een teleurstelling vinden), ben ik een fan. Heerlijk vertrouwde Pixar humor, happy feelings en diepere betekenissen. Aanradertje!