Blade Runner 2049

In Blade Runner 2049 ontdekt een nieuwe ‘blade runner’, politieagent K (Ryan Gosling) een lang verborgen geheim dat totale chaos kan veroorzaken. K’s ontdekking leidt tot een speurtocht naar de voormalige ‘blade runner’ Rick Deckard (Harrison Ford), die al dertig jaar vermist wordt. 

-Pathé

-Afbeeldingen IMDb

Hoewel ik de eerste Blade Runner uit 1982 met Harrison Ford en Rutger Hauer nog nooit had gezien, was het vrij snel duidelijk dat Blade Runner 2049 op het "To Watch" lijstje moest. Dus ik plande een bioscoopavondje met mijn vader (nou ja, "avondje"; we mogen wel van een avond spreken, aangezien de film 2 uur en 44 minuten (!!!) duurt) en besloot de eerste film ook maar te kijken. De originele Blade Runner uit 1982 is een ware science fiction klassieker, die toen die net uitkwam ontzettend geflopt is, maar later alsnog veel waardering heeft gekregen bij het uitkomen van de aangepast Director's Cut in 1992 (en door de initiële flop, gaat Blade Runner nu door het leven als een cult classic). 

Blade Runner 2049 speelt zich dertig jaar af nadat Rick Deckard (Harrison Ford) de stad uitvluchtte met replicant Rachael. De initiële film eindigde met een soort Inception-achtig twijfelend open einde (de origami eenhoorn deed me sterk denken aan het spinnende tolletje), waarbij de suggestie werd gewekt dat replicant jager Deckard zélf een replicant was. In Blade Runner 2049 is vrij snel duidelijk dat Deckard inderdaad een replicant is én hoewel hij pas vrij laat in de film in beeld komt, sijpelt zijn verleden behoorlijk door de verhaallijn heen. Maar de echte hoofdpersoon is Ryan Gosling; een nieuwe verder gevorderde variant van de replicants (overigens, een replicant is een soort android, fijn dat ik dat nu ook nog even vermeld) die eenzelfde rol vervuld als Deckard; hij jaagt op andere replicants. 

Blade Runner 2049 is een onwijs trage film, met een ontzettend bizarre science fiction wereld. Ik raad je deze film dan ook alleen aan als je daarvan houdt; anders is dit echt next level bullshit voor je, waar je ook nog eens bijna drie uur naar kijken. Dat gezegd hebbende; ik vond Blade Runner 2049 onwijs sterk. Ik ben blij dat ik vooraf de originele Blade Runner nog even gekeken heb (al bleek achteraf dat zowel mijn vriend als mijn vader de "plottwist" veel eerder doorhadden dan ik), want zo was ik al eens in deze wereld ondergedompeld geweest. Het verhaal is bizar, de wereld is ijzersterk en de muziek (van Hans Zimmer) is geniaal en maakt de ervaring, zeker in een bioscoop, gigantisch. Overigens, ook in dit vervolg is een grote rol weggelegd voor (in dit geval) een actrice van Nederlandse bodem: Sylvia Hoeks.