Django Unchained

Jackson, Mississippi. Het is de 19de eeuw en slavenhandel is volop aan de gang in Amerika. Twee geliefden, Django (Jamie Foxx) en Broomhilda (Kerry Washington), worden onder deze gruwelijke omstandigheden uit elkaar gedreven en verkocht aan verschillende eigenaren. Terwijl Broomhilda haar nieuwe situatie leefbaar probeert te maken wordt Django ondertussen bevrijd door een eigenaardige premiejager genaamd Dr. King Schultz (Christoph Waltz). Deze ziet wel potentie in Django en besluit hem onder zijn vleugels te nemen en hem de fijne kneepjes van het vak te laten zien. Na een aantal succesvolle premies samen te hebben geïnd besluit Django op zijn eigen pad te gaan en zijn geliefde Broomhilda terug te vinden. Dit blijkt achteraf moeilijker te zijn dan gedacht nu zij in het bezit is van Calvin Candie (Leonardo DiCaprio), een meedogenloze plantage-eigenaar die berucht is om de vreselijke slavenpraktijken die hij erop nahoudt op zijn privéterrein genaamd “Candyland.”
-Moviemeter


De nieuwe film van Quentin Tarantino ontving vijf Golden Globe nominaties en twee daadwerkelijke Golden Globes (klik). Ik was al benieuwd naar Django Unchained, maar toen ik dat las was mijn aandacht helemaal getrokken. Onder het genot van een bakje popcorn en een flesje cola heb ik de film -als één van de weinige vrouwen in de zaal- in de bioscoop gezien. And I was impressed.

Django Unchained is een Western naar de film Django van Corbucci in 1966. Toentertijd werd Django ervaren als "zeer expliciet en schokkend" en hoewel dat in deze tijd met een film nog moeilijk te bereiken is, komt Quentin Tarantino goed in de buurt. In Django Unchained draait het allemaal om Django die in de begin-scène als geketende slaaf wordt bevrijd door de ex-tandarts/inmiddels premiejager Dr. King Schultz. In deze scène krijg je door een mix van prachtige shots en goede dialoog gelijk een duidelijk beeld van de film: hard, grof, bizar en vooral humoristisch. Django leert van Schultz de kneepjes van het vak (lees: hij leert om te gaan met een wapen en "slechte" mannen gewetenloos te vermoorden) en gaat hierna op zoek naar zijn vrouw, Broomhilda. Deze blijkt zich te bevinden op het beruchte Candyland en Django gaat samen met Schultz op pad om haar op ingenieuze manier te bevrijden.  

Ik heb ontzettend genoten van deze film. Ik moet eerlijk toegeven, ondanks dat ik al meerdere films van Quentin Tarantino heb gezien -Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Kill Bill I & II, Death Proof, From Dusk Till Dawn, Inglourious Bastards-, deze film heel anders was dan ik had verwacht. Nóg beter dan ik had verwacht. De teksten waren geniaal en ik heb ontzettend vaak hardop gelachen ondanks het zware thema van slavernij. Zo is er een scène waarbij mannen van de Klu Klux Clan nogal moeite hebben met de manier waarop hun puntmutsen zijn geknipt; compleet random maar juist zeer vermakelijk. Ook het ultieme wraakgevoel wat in de film heerst is fantastisch. Je voelt mee met Django en je wilt dat die harde slaven handelaren, zoals Leonardo DiCaprio, gruwelijk gestraft worden. Het slot is dan ook gruwelijk maar tegelijk echt het kersje op de taart. "I like the way you die boy" - Django

Tarantino heeft weer veel van zijn vaste acteurs in deze film. Christoph Waltz (Inglourious Bastards) en Samuel L. Jackson (Pulp Fiction, Jackie Brown, Kill Bill II) hebben een aanzienlijke rol, en ook hijzelf maakt  weer kort een vertoning. Verder vind ik dat Jamie Foxx en Leonardo DiCaprio ontzettend goede karakters neer hebben gezet.

Deze film blijft nog lang in mijn geheugen staan en ik raad hem dan ook zeker aan. Toch moet ik erbij vermelden dat het wel je smaak moet zijn. De films van Quentin Tarantino zijn anders dan anders en niet voor iedereen. Tevens moet je tegen een beetje -in dit geval behoorlijk wat- bloed kunnen. Gelukkig wordt de gehele sfeer van de film in de openingsscène duidelijk: kun je gelijk beslissen of je hem afkijkt of niet. Ik hoop dat je het wel doet.

Liefs DQ