zondag 17 maart 2019

Mijn Jaar In Boeken 61-65

Eind 2018 kwam Kingdom of Ash uit; het zevende en tevens laatste deel in de YA Fantasy serie Throne of Glass, waarvan ik de eerste boeken een aantal jaren geleden vol enthousiasme heb gelezen. Ik besloot de hele serie opnieuw te lezen, in aanloop naar Kingdom of Ash. Daarnaast herlas ik één van mijn andere favoriete YA boeken én las ik The Mars Room, genomineerd voor de Man Booker prijs.







Ik lees tegenwoordig eigenlijk geen Young Adult boeken meer, maar soms heb ik er wel gewoon zin in. Ik besloot dus één van mijn favorieten opnieuw te lezen; Fangirl, die ik eind 2014 voor het eerst las. Fangirl van Rainbow Rowell gaat over een onafscheidelijke tweeling, die als ze aan hun studentenleven starten besluiten hun eigen levens te gaan leiden (of in ieder geval; één van de zussen besluit dit, de ander moet het over zich heen laten komen…). We volgen die tweede zus, Cat, terwijl ze haar weg probeert te vinden op de universiteit zónder haar metgezel. Cat is een gepassioneerde en zelfs redelijk bekende fanfictie schrijfster, gebaseerd rondom de immens populaire boeken over Simon Snow (die weer gebaseerd lijkt te zijn op onze eigen Harry Potter). 

Ook deze tweede keer ben ik echt door Fangirl heengevlogen, en ik denk dat dit een all-time favorietje blijft.  ~

'And I’m crazy. Like maybe you think I’m a little crazy, but I only ever let people see the tip of my crazy iceberg. Underneath this veneer of slightly crazy and socially inept, I’m a complete disaster.'


The Mars Room stond op de shortlist van de 2018 Man Booker prijs, en ik was geïntrigeerd. Aan bod komt de vraag of we mensen naar de gevangenis sturen om ze te straffen, hopend dat hun resterende levens daardoor verpest zijn omdat we niet vinden dat ze meer dan dat verdienen na de misdaden die ze gepleegd hebben; óf, sturen we mensen naar de gevangenis om ze te straffen, én in de hoop dat ze van hun fouten leren en na hun straf weer op een normale manier aan de samenleving kunnen meedoen… Ik las kort hiervoor Homo Deus, waar op een bepaald punt gevangenissen ook aan bod komen. Vooral de vraag; is het straffen van mensen voor hun misdaden een goede oplossing, wanneer je ook mee in beschouwing neemt dat alle keuzes die een mens maakt ontstaan door hun ervaringen en percepties, die op hun beurt weer grotendeels beïnvloed worden door waar iemand geboren is, wat voor kansen iemand heeft gehad en hoe de samenleving iemand behandeld heeft…

Een interessant boek, die ons wat stof geeft om over na te denken. Wat hebben de gevangenen in dit verhaal gedaan om in de gevangenis terecht te komen? Maar ook, hoe zijn ze tot die misdaden gekomen en hoe zijn ze vervolgens door de maatschappij en het juridische systeem behandeld? ~


'I don’t plan on living a long life. Or a short life, necessarily. I have no plans at all. The thing is you keep existing whether you have a plan to do so or not, until you don’t exist, and then your plans are meaningless'



Een paar jaren terug was de Young Adult fantasy serie Throne of Glass één van mijn favoriete series. Inmiddels vind ik de boeken nog steeds ontzettend verslavend en vermakelijk, maar heel erg onder de indruk ben ik niet meer (al kan dit mogelijk ook komen omdat ik sinds die tijd ook de epische A Song of Ice and Fire/Game of Thrones boeken van George R.R. Martin heb gelezen… alles steekt in vergelijking met die fantasy meestwerken natuurlijk nogal karig af). Hoe dan ook, eind 2018 kwam het laatste boek in de serie uit; Kingdom of Ash. Ik besloot de hele serie opnieuw te lezen, in aanloop naar de grote conclusie. In 2014 schreef ik op mijn blog al een uitgebreide review over het eerste deel Throne of Glass, dus daar verwijs ik je ook graag naar door. ~

"We all bear scars, Dorian. Mine just happen to be more visible than most.”




Crown of Midnight is het tweede deel in de serie (klik hier voor de uitgebreide review die ik al eerder schreef). Opvallend vond ik wel, dat ik deze de eerste keer mijn minst favoriete boek in de serie vond, terwijl ik ‘m nu aanzienlijk beter vond dan bijvoorbeeld Throne of Glass. Ik merk tijdens het lezen van deze serie echt dat mijn leessmaak de afgelopen jaren aanzienlijk is veranderd; mogelijk omdat ik ouder ben geworden, of mogelijk omdat ik sindsdien aanzienlijk meer lees en heb gelezen. Of mogelijk een combinatie van beide.

'She tipped her head back and gave the moon a wicked smile. She’d been called Adarlan’s Assassin for a reason. Dramatic entrances were practically her art form.'



Heir of Fire is echter onveranderd nog steeds mijn favoriete boek in de serie. Ik vind het één van de weinige delen waar onze hoofdpersoon Aelin een echte karakterontwikkeling doorgaat. De eerste paar honderd pagina’s lijkt ze depressief, lijdt ze aan angstaanvallen en is ze herstellende van alle traumatische gebeurtenissen uit haar jeugd en de afgelopen jaren. Ze komt zichzelf meerderenmalen gigantisch tegen, maar terwijl de tijd verstrijkt wordt ze steeds sterker.

"It was a message to the world. Aelin was a warrior, able to fight with blade or magic. And she was done with hiding."

1 opmerking: